Algol 60 był pierwszym językiem zaprojektowanym we współpracy międzynarodowej – w pracach nad nim uczestniczyli między innymi Peter Naur i John Backus. Do opisu języka wykorzystano stworzoną przez Backusa podczas projektowania Fortranu notację BNF, zmodyfikowaną przez Naura. Raport o Algolu 60 opublikowano w maju 1960, poprawiono go w 1962. Na podstawie języka Algol 60 Niklaus Wirth stworzył Algol-W, który posłużył mu następnie do zdefiniowania Pascala.
W Algolu 60 wprowadzono:
- instrukcje blokowe, pozwalające na grupowanie instrukcji w bloki
- przekazywanie parametrów do procedur przez wartość i przez nazwę
- rekurencję – wywoływanie procedur przez siebie
- tablice dynamiczne – ich rozmiar mógł być ustalany w trakcie działania programu.
- słowa kluczowe – symbole użyte jako słowa kluczowe nie mogą być użyte jako identyfikatory w programie
- typy danych definiowane przez użytkownika – użytkownik mógł zdefiniować abstrakcyjne typy danych najlepiej pasujące do konkretnego problemu
Algol 60 miał również wady, które zdecydowały o tym, że nie odniósł sukcesu przemysłowego. Nie określono w nim żadnych instrukcji wejścia/wyjścia, pozostawiając je konkretnym implementacjom, które na dodatek były utrudnione przez jego elastyczność i niezależność od sprzętu. Brak było przekazywania parametrów przez zmienną (lub referencję). Nie uzyskał też wsparcia firm komputerowych (głównie ze strony dominującego na rynku w latach 60. IBM, który zainteresowany był rozwojem Cobola i PL/I).